#Urywek trzeci.

If you can hear me now

I'm reaching out

To let you know that you're not alone

And you can't tell

I'm scared as hell

Cause I can't get you on the telephone

So just close your eyes

Well honey here comes a lullaby

Your very own lullaby

                                              ♫

Choć w zasadzie powinnaś się bać bo teoretycznie obcy mężczyzna wiezie cię w nieznane w głębi twojej duszy nie ma niepokoju. Wręcz przeciwnie, jesteś okrutnie spokojna. Choć go nie pamiętasz w pewnym sensie mu ufasz. Może to wydać się dziwne, ale tak jest. Jakaś drobna część ciebie szepcze ci w myślach żebyś była spokojna, żebyś się nie bała. Wlepiając wzrok za szybę widziałaś jak mijacie bliżej nieznane ci rzeszowskie budynki, ulice, ludzi, miejsca, a także jak mijacie tablicę oznajmiającą koniec miasta. Po kilku minutach samochód zatrzymuje się. Kiedy wysiadasz i rozglądasz się dookoła nie dostrzegasz niczego prócz zielonych drzew wokół. Stoisz lekko zdezorientowana nie mając pojęcia w jakim celu cię tu przywiózł.

 -Chodź, musimy kawałek przejść.-rzuca z uśmiechem i gestem ręki nakazuje ci podążać za sobą. Idziesz krok w krok z szatynem w dalszym ciągu próbując wydedukować gdzie się znajdujesz. Po przebytych kilku metrach twoim oczom ukazał się widok ,który wprawił cię w osłupienie. Ujrzałaś mniej więcej czteroarową działkę z uroczą, śnieżnobiałą altaną, tuż obok niej znajdował się niewielki stawik ,a na nim mostek w tym samym kolorze co altana, a do tego na całej działce można było dostrzec różnokolorowe wręcz zachwycająco piękne kwiaty, krzewy. Kiedy wyszłaś z zachwytu szatyn już otworzył furtkę działki i gestem zaprosił cię do środka. 

 -To twój taki azyl. Zawsze lubiłaś tutaj przyjeżdżać i popracować, pomyśleć czy po prostu odpocząć.-rzucił spoglądając w twoim kierunku

 -I ja to wszystko tutaj sama zaaranżowałam?-zapytałaś zdumiona

 -Zupełnie sama.-przytaknął- Tak samo jak dom.

 -Muszę przyznać ,że miałam.. całkiem dobry gust.-odparłaś nie wychodząc z zachwytu

 -Dobry? W życiu bym tego lepiej nie wymyślił.-zaśmiał się cicho.
Zaczęłaś penetrować każdy centymetr działki. I każdy z tych centymetrów kompletnie cię czarował. Momentami nie wierzyłaś ,że powołałaś do życia coś tak cudownego. Przesuwając dłonią bo dębowym mostku natrafiłaś na małą żółtą karteczkę. Z pisma wydedukowałaś ,że nie mogła napisać tego kobieta, była to raczej sprawka męskiego osobnika. Odczytałaś tekst. "Jestem straszną optymistką." Wzrokiem szukasz bruneta. Dostrzegasz go przekopującego rządek za altaną. Natychmiast udajesz się w jego kierunku.
 -Co to?-pytasz wymachując mu kartką przed oczyma
 -Właściwa część niespodzianki i retrospekcji.-odpowiada- Na całej działce jest kilkanaście takich karteczek i na każdej z nich jest jakiś fakt o tobie czy o nas.
Pokiwałaś głową i zaraz zabrałaś się za powtórne przemierzanie działki, z tym detalem ,że większą uwagę zwracałaś na te drobne karteczki. Czytając każdą kolejną dowiadywałaś się często dość nie pasujących do Ali z okresu życia studenckiego rzeczy. Śmiało mogłaś wywnioskować ,że stałaś się zupełnie inną osobą. Przede wszystkim pewną siebie i życia kobietą. I nawet głupi wiedział ,że takie zmiany w życiu nie zachodzą od tak. Doskonale wiedziałaś ,że coś się musiało stać co zmusiło cię do takiej zmiany. Doskonale wiedziałaś ,że nie dowiesz się tego od niego. Wiedziałaś ,że musisz szukać dalej. I od razu na myśl przyszła ci zaufana osoba. Osoba ,która zna cię od zawsze i od zawsze z tobą jest. Osobo ,której w tej chwili możesz zaufać w stu procentach. Wygrzebałaś z kieszeni spodni rzekomo należący do ciebie telefon komórkowy. Wcisnęłaś ikonkę kontaktów i gorączkowo przeglądałaś osoby pod literą 'g'. Wiedziałaś ,że tam ją znajdziesz. Skoro masz jej numer i do tego macie razem firmę musi znaczyć ,że dalej się przyjaźnicie. Zbierając resztę karteczek ,których treści nie doczytałaś odszukałaś bruneta krzątającego się po altance.
 -Zawieziesz mnie do Gabi?-pytasz przełykając ślinę
 -Jasne.-odpiera.
Za chwilę siedzisz w range roverze i zmierzacie ku miastu. Po piętnastu minutach jazdy samochód staję. Odwracasz wzrok i widzisz dość ładną kamienicę i na niej szyld "Michalak, Tomaszewska & Architects". Dziękujesz brunetowi za podwiezienie i za moment wysiadasz. Niepewnie wchodzisz do kamienicy. Zmierzasz na drugie piętro. Kiedy widzisz podobną tabliczkę na drzwiach jak tą ,którą widziałaś na budynku naciskach klamkę i wchodzisz do środka. Dość niepewnym krokiem wchodzisz w głąb. Kilka osób z nienaturalną radością wita cię, mówiąc jak dobrze cię widzieć, albo pytając kiedy wracasz. Sztucznie uśmiechasz się do obcych ci ludzi i idziesz dalej. Coś podświadomie prowadzi cię właśnie w tamtą stronę. Zatrzymujesz się i przez otwarte drzwi widzisz dobrze znaną ci blondynkę. Delikatnie pukasz w drzwi. Od razu podnosi wzrok i promienieje. Za chwilę rzuca ci się na szyję.
 -Matko Ala nawet nie wiesz jak bardzo mi cię brakowało.-mówi tłumiąc łzy- Pamiętasz mnie prawda?
 -Jakbym mogła cię nie pamiętać?-pytasz- Znamy się dłużej niż cztery lata, więc pamiętam doskonale.
Zajmujesz wskazane przez drobną blondynkę miejsce na kanapie. Siada zaraz obok podając ci kubek czarnego napoju. Nie mówi nic, ty zaczynasz. Wyrzucasz z siebie wszystko, wszelkie wątpliwości, obawy, cały swój strach. Całą nienawiść do losu za to wszystko co cię spotkało. Z ogromną uwagą wsłuchuje się w każde twoje słowo ani razu ci nie przerywając. Po blisko pół godziny kończysz swój wywód targany różnymi emocjami. Dłuższą chwilę towarzyszy wam cisza. Widzisz jak Gabrysia zbiera myśli i ubiera je w odpowiednie słowa.
 -Rozumiem wszystko.-odpowiada- Jedyne co ci mogę w tej chwili powiedzieć to ,że niezależnie jaką decyzję podejmiesz, niezależnie gdzie będzie czy w Rzeszowie czy w Katowicach to zawsze będziesz mogła liczyć na moje wsparcie. Zawsze z tobą byłam, jestem i zawsze będę. Kocham cię jak siostrę i chcę ci naprawdę pomóc, wam pomóc. Nie zasłużyliście sobie na to wszystko co was spotkało. Zwłaszcza ty.
 -Musisz mi pomóc.
 -Powiedz tylko jak.-mówi
 -Opowiedz mi wszystko. Dosłownie wszystko, nawet największą bzdurę związaną z moim życiem. Ostatnie cztery lata. Każdy mi mówi co innego, zatajają przede mną pewne rzeczy choć nie mówią o tym głośno. Tylko tobie potrafię zaufać w stu procentach bo wiem ,że mnie nie okłamiesz. Wiem ,że powiesz prawdę.
Widzisz jej zaszklone, ale jednocześnie szczęśliwe oczy. Zaczyna od początku, od roku dwa tysiące siedem. Z zapartym tchem wsłuchujesz się w każde jej słowo, chłoniesz je jak gąbka. Mija godzina, a ona nawet nie jest przy następnym roku. Ta sytuacja wydaje ci się zupełnie kuriozalna. O twoim własnym życiu mówi ci ktoś inny, nie rodzina, nie mąż, tylko przyjaciółka. Choć to są twoje wspomnienia, twoje przeżycia to czujesz się jakbyś była tylko nausznym świadkiem przygód jakiejś serialowej bohaterki lub zupełnie obcej kobiety. Nie czujesz żeby one należały do ciebie, a przecież tak jest. Nie zauważasz nawet kiedy dookoła robi się ciemno, a gwar w firmie ustaje. Dopiero po dwudziestej pierwszej blondynka przerywa spoglądając na zegarek. Umawiacie się na jutro na dokończenie tej jakże ważnej cząstki z twojego życia. Przyjaciółka oferuje się ,że odwiezie cię do domu. Nie protestujesz. Jednak w drodze powrotnej nurtuje cię jedno pytanie, jednak w odpowiednim czasie gryziesz się w język i zostawiasz je na dzień jutrzejszy. Dziękujesz jej za podwiezienie i żegnasz się. Wchodzisz do domu. Bruneta zastajesz na kanapie z butelką piwa w ręku oglądającego jakiś mecz. Przenosi wzrok na ciebie kiedy tylko pojawiasz się w salonie. Kiedy pyta czy nie masz ochoty na kolację, odpowiadasz ,że nie masz apetytu i ,że pójdziesz się położyć. Tak naprawdę nie masz ochoty spędzać tego wieczora z nim siedząc w nieprzyzwoitej ciszy od czasu do czasu zadręczając go pytaniami o swoje życie. To zabawne bo rzekomo jesteście małżeństwem, a ty rzez to cholerne zrządzenie losu nie możesz z nim poruszyć żadnego tematu na jaki powinno rozmawiać małżeństwo. Patrzysz na niego i nie czujesz zupełnie nic. Jakbyś widziała zupełnie obcego faceta, a tak de facto w pewnym sensie było choć za cholerę nie powinno. Czujesz ,że go ranisz i to okropnie. Niby zewnętrznie jesteś tą samą kobietą ,którą okropnie kochał to wewnętrznie jesteś zupełnie kimś innym. Widzisz jak patrzy na ciebie tęsknym wzrokiem, widzisz w jego oczach tą nieodpartą chęć poczucia twojego dotyku, widzisz ,że boi się cokolwiek zrobić, cokolwiek powiedzieć bo boi się ,że cię speszy. Sama czujesz się fatalnie w tej sytuacji, ale nie czujesz nawet w jedne czwartej tego co musi czuć on. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jaką okrutną karą musi być posiadanie przy swoim boku osoby o którą umieraliśmy ze strachu przez ponad dwa miesiące, której udało się wyjść bez szwanku z tego wszystkiego, osoby ,którą kochasz nad życie i ,która jest tak blisko ,a zarazem tak daleko. Choć go nie pamiętasz czujesz się beznadziejnie widząc co mu robisz, choć nieświadomie. Za wszelką cenę chciałabyś pewnego dnia popatrzeć na niego takim samym wzrokiem jakim on patrzy na ciebie. Każdego dnia o niczym innym nie marzysz, i każdego kolejnego dni rozczarowujesz się. Bo patrzysz na niego i widzisz tylko nieznajomego mężczyznę.
Kiedy budzisz się rano i schodzisz na dół nie widzisz go nigdzie. Zastajesz jedynie kartkę na stole z informacją ,że będzie dopiero wieczorem. Nie wzrusza cię to specjalnie, choć przez tyle nie będziesz musiała bić się w pierś ,że go ranisz. Bez zbędnego pośpiechu konsumujesz śniadanie. Następnie idziesz do garderoby, starannie wybierasz ubranie. Wybór pada na zwiewną, perłoworóżową sukienkę. Od razu przykuła twoją uwagę. Twój spokój zakłóciło pukanie do drzwi. Spojrzałaś na zegarek. Myślałaś ,że to Gabriela, ale nie mogła być aż tak wcześnie. Schodzisz na dół i otwierasz drzwi. Widzisz posturę swojej matki. Nie ukrywasz zdziwienia jej wizytą. Bez zbędnych ceregieli wchodzi do środka.
 -Przypomniałaś sobie?-wypala ,a ty spuszczasz wzrok i kręcisz głową.- Jesteś tu szczęśliwa?
Spoglądasz na nią smutnym wzrokiem. Nie potrafisz jej odpowiedzieć twierdząco bo najzwyczajniej w świecie byłoby to kłamstwem.
 -Trudno nazwać szczęściem chęć życia nieznanym sobie dotąd życiem.-wzdychasz
 -Wróć ze mną do Katowic, odpoczniesz i przemyślisz to wszystko.-zaproponowała
 -Myślisz ,że to dobry pomysł?-pytasz bez przekonania
 -Oczywiście.-odpowiada natychmiast.
Nie wiesz co masz robić. Czujesz się więźniem własnego losu, a do tego go krzywdzisz. Każdy dzień zamiast cudem jest ogromnym ciężarem. Nienawidzisz tego życia. Nienawidzisz tej życiowej wegetacji. Nienawidzisz siebie samej. Spoglądasz w lustro i brzydzisz się własnego widoku. Czy tego chciałaby tamta Ala? Z pewnością nie. O wiele bardziej wolałabyś wtedy umrzeć niż żyć tak jak żyjesz teraz. Bluzgasz na tego na górze, który sobie z ciebie zakpił robiąc ci to paskudztwo. Zastanawiasz się dlaczego nie pozwolił ci umrzeć? Dlaczego karze ci żyć? Dlaczego nienawidzisz własnego życia? O ileż prościej byłoby gdybyś odeszła. Ale zaraz przychodzi myśl. Nie byłoby prościej, może dla ciebie. Zadałbyś im jeszcze więcej bólu. Choć i teraz zadajesz im bardzo bolesne ciosy.

Zrobiłaś to. Niczym największy tchórz spakowałaś rzeczy i uciekłaś. Poddałaś się. Nie dałaś rady. Nie poradziłaś sobie z własnym życiem. To wszystko przerosło cię kilkukrotnie. Nie chcesz być dla nikogo ciężarem, a widzisz ,że dla bruneta takowym jesteś. Nie chcesz go dłużej ranić. Nie pamiętasz i żyjesz tym uczuciem ,którym żywiłaś do niego, ale głęboko wierzysz ,że ono gdzieś w głębi ciebie gdzieś jest ukryte i być może kiedyś wyjdzie. Nie chcesz zadawać mu bólu choćby z tego powodu. Choć przez ten okres ,który z nim spędziłaś poczułaś do niego można by to nazwać sympatię nie okazywałaś mu tego. Byłaś kompletnie nie wzruszona. Byłaś zimna jak ostatnia suka. Na jego miejscu znienawidziłabyś siebie, ale on nie był taki. Dalej cierpliwie czekał. Dalej żywił złudną nadzieję ,że jeszcze kiedyś cię odzyska. Dalej wierzył choć ty już prawie nie potrafisz się łudzić. On jeden walczył o was. Ty się zaczynałaś poddawać i za nic nie potrafiłaś tego zaprzestać. Musiałaś wyjechać. Musiałaś uciec choć na chwilę od tego wszystkiego. Musiałaś wszystko to przemyśleć. Przemyśleć czy aby na pewno to wszystko jest warte. Bałaś się mu powiedzieć tego wszystkiego prosto w oczy. Bałaś się ,że znów go zranisz. To było nieuniknione, ale tego widoku nie zniosłabyś. Wolałaś to napisać. Zostawiłaś całą zapisaną kartkę formatu a cztery na stoliku. Wiedziałaś ,że nie odpuści tak łatwo, że będzie walczył. W tej sytuacji wydawało ci się to jednym sensownym wyjściem. Może jego walka ocuci wspomnienia, ocuci miłość ,która gdzieś tam jest głęboko zakopana...

*

<podkład>

Kiedy wydawać się mogło ,że wszystko w twoim życiu jest idealne, nagle wszystko się spieprzyło. Chodziłeś dniami struty, nie nadawałeś się do życia, tym bardziej do rozmów. Częściej wychodziłeś z kumplami na piwo chcąc po prostu uciec choć na chwilę od tego wszystkiego. Dzień kiedy lekarz powiedział ci ,że się obudziła miał być najszczęśliwszym w twoim życiu, jednak stał się koszmarem trwającym po dziś dzień. Patrzysz na nią i widzisz tą samą, cudowną kobietę. Tą samą ,którą kochasz do szaleństwa. Tą samą która czyni cię najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Tą samą, a jednak inną. Nie patrzy na ciebie tak jak patrzyła kiedyś. Jej oczy nie mają tego blasku co kiedyś, są pełne troski i strachu. Czujesz ,że jest blisko, a  jednocześnie okropnie daleko. Nie pamięta cię, nie pamięta ,że cię kocha, nie pamięta nic. Z dnia na dzień stałeś się obcym jej facetem. Nie okazujesz jej tego, ale okropnie cierpisz. Psychicznie. Nie raz miałeś ochotę najzwyczajniej w świecie się rozpłakać jak największy mazgaj. Ile razy miałeś ochotę wracając do domu przytulić ją do siebie, pocałować czy po prostu dotknąć, tyle samo razy odchodziłeś od tego wiedząc ,że zraziłbyś ją do siebie. Ile razy marzyłeś o tym bym wrócić styrany do domu i zobaczyć jej cudowny uśmiech i poczuć smak jej ust. Nie było dnia żebyś o tym nie marzył. Nie było dnia abyś nie prosił Boga o to aby oddał ci twoją ukochaną żonę. Nie było dnia byś nie wspominał wszystkich wspólnie spędzonych chwil ledwo powstrzymując łzy. Nie było dnia byś tęsknił... Choć robisz wszystko by ją do siebie przekonać, by odzyskała wspomnienia wydaje ci się ,że to nie działa. Dalej nieufnie na ciebie patrzy. Dalej boi się kiedy jesteś blisko niej. Dalej patrzy na ciebie obcym wzrokiem, nie tym spojrzeniem pełnym miłości. Choć rozsądek przestaje wierzyć to serce dalej mocno wierzy w to ,że jeszcze odzyskasz swoją kochaną Alę. Wierzy ,że jeszcze kiedyś będzie normalnie, zupełnie jak dawniej ,że jeszcze sobie przypomni...
Wchodzisz do domu. Choć wiesz ,że nie przywita cię soczystym buziakiem jak to miała w zwyczaju to nie możesz doczekać się jej widoku. Ten musi ci wystarczyć. Zastaje cię głucha cisza. Sprawdzasz niemalże każde pomieszczenie w domu i nikogo tam nie zastajesz. Dopiero w kuchni na stole dostrzegasz zaadresowaną do siebie kartkę. Od razu rozpoznajesz jej pismo.

Grzegorz,
Pewnie zastanawiasz się gdzie jestem i zdążyłeś przeszukać już pół domu i drugą połowę Rzeszowa. Nie znajdziesz mnie ani w moim pokoju, ani u Gabi, ani w Rzeszowie. Uciekłam. Przyznaję się, jestem okropnym tchórzem. Szczerze nienawidzę się za to ,ale nie potrafię na chwilę obecną inaczej. Gdy czytasz ten list jestem pewnie już w Katowicach, u rodziców. Nie chcę byś myślał ,że uciekłam do ciebie, bo tak nie jest. Uciekłam bo to wszystko wymknęło mi się spod kontroli. Nie kontroluję niczego w swoim życiu, czuję jakby przechodziło gdzieś obok mnie. Widzę też ,że krzywdzę osoby ,których nie powinnam. Choć niczego nie mówisz, widzę ,że cierpisz. Widzę ile zadaję ci bólu, tak bardzo starasz się mi pomóc, a ja nie potrafię się nawet odwdzięczyć błahym 'dziękuję' czy uśmiechem. Naprawdę doceniam to co robisz, mimo iż zachowuję się jak skończona idiotka. Nie myśl ,że nie przynosi to żadnego rezultatu. Może i nie pamiętam w dalszym ciągu, to jestem w stanie Ci zaufać i nie jesteś tym zupełnie obcym gościem co przed kilkoma tygodniami. Nie będę prosić cię byś zapomniał o mnie, spróbował żyć beze mnie bo wiem doskonale ,że nie będziesz potrafił. Widzę jak patrzysz na mnie, widzę ten błysk w oku gdy mówisz o tamtej Ali. Widzę jak bardzo mnie kochasz, a ja nie potrafię ci ofiarować tego samego. Boli mnie to okropnie. Musiałam wyjechać. To zrobi dobrze Tobie i mnie. Obydwoje to przemyślimy, zwłaszcza ja, bo jest trochę rzeczy ,które muszę sobie uporządkować. Wiem ,że możesz i pewnie jesteś zły za to co zrobiłam. Zrozumiem jeśli odpuścisz. Zrozumiem wszystko. 
Jednak proszę Cię o jedno. Nie pozwól mi tak łatwo odejść. Bo dalej wierzę ,że nadejdzie kiedyś taki dzień kiedy przypomnę sobie wszystko i nie chcę żałować czegoś co mogę zrobić nieświadomie. Choćbym nie wiem jak zwątpiła, walcz o mnie, o nas. Błagam. Nie pozwól temu co do mnie czujesz umrzeć śmiercią naturalną. Bo jeśli kochałam cię tak bardzo jak mówiła mi o tym Gabi czy ty sam to tego nie zapomniałam, być może siedzi to gdzieś tam głęboko we mnie uśpione i potrzebuje tylko impulsu. 
I choćby nie wiem co się stało, choćby nie wiem co powiedziała i zrobiła nie pozwól mi... Nie pozwól. Wystarczająco już krzywdzę Cię swoją niepamięcią.

Przepraszam,
Ala.

Teraz nie krył wzruszenia. Kilka łez popłynęło po jego policzku. Siedział wręcz jak zahipnotyzowany na podłodze oparty o kuchenne meble. Czytał ten list kilka razy, za każdym razem z taką samą starannością analizując każde wykaligrafowane słowo. Czytał go tyle razy ,że znał go na pamięć. Gdy nie mógł jej nigdzie znaleźć obawiał się najgorszego. Obawiał się ,że uciekła i nigdy już nie wróci. Obawiał się ,że już nigdy nie pojawi się w jego życiu. Może i w tym liście nie napisała otwarcie ,że wróci, ale czuł to. Czuł też ,że nie może jej zawieść. Czuł ,że nie może tak łatwo dać zniknąć jej z jego życia. Nie pozwoli jej. Za bardzo ją kocha żeby odpuścić. Za bardzo przywiązał się do brunetki. Za bardzo przyzwyczaił się do jej obecności by dać jej zniknąć. Nie pozwoli by chora złośliwość losu zabrała mu to co w życiu ma najcenniejszego. Nie pozwoli by los ich rozdzielił. Nie pozwoli...

_______________________________________________________

Mamy rozdział numer trzy. Od razu pragnę podziękować Judycie, podrzuciła mi zespół The Fray i .. po prostu się w nim zakochałam! Nie mogło więc zabraknąć tutaj ich twórczości, dziękuję Judyta :) 

Wam też moje drogie dziękuję i to ogromnie, gdy zakładałam tego bloga liczyłam na góra trzy komentarze pod postem, nawet nie wiecie jak moje serduszko wielce się raduje widząc taką ilość komentarzy i do tego pochlebnych! O ilości wejść nie wspomnę. To co tworzę, tworzę dla Was i nawet nie wiecie jaką motywację dają mi Wasze opinie. Ogromnie cieszy mnie fakt ,że t historia spotkała się z taką aprobatą. Jest to niebagatelnie coś innego niż mamy przyjemność czytać na innych blogach i nie byłam pewna czy aby ktoś będzie miał ochotę na taki mój wymysł, ale się myliłam.

W tym rozdziale znów więcej przemyśleń niż dialogów, ale chyb taki jego urok. Pojawił się punkt widzenia Grzegorza, mam nadzieję ,że przypadnie Wam do gustu. Przyznaję bez bicia, podczas pisania listu i słuchania kawałka wyżej wspomnianego zespołu normalnie się.. popłakałam. Ale ja już chyba tak mam bo jestem niezmiernie wrażliwą osobą. 

Cóż, koniec wywodów moje drogie. Liczę na Wasze opinię :)

Ściskam, wingspiker.

I jeśli macie jakieś zapytanie do mojej osoby zapraszam tu.