#Urywek czwarty.

"We're fallin apart and coming

Together again and again

We're growing apart but we're pulling together

Pulling together, together

Don't let me go."

♫

W dalszym ciągu nie wiesz czy dobrze zrobiłaś po prostu wyjeżdżając. Nie wiesz czy też zrobiłaś źle. W dalszym ciągu nie wiesz nic. Dalej twoja głowa pełna jest setki pytań na których brak ci odpowiedzi. Chociaż nieustanie szukasz tych odpowiedzi nie znajdujesz ich. Każdego kolejnego dnia pojawiają się co raz to nowe i nowe pytania. Co, dlaczego i jak. Tak okrutnie chciałabyś znać odpowiedź choć na jedno, najważniejsze z nich ,które nurtuje cię od dobrych kilku tygodni. Chciałabyś wiedzieć dlaczego to wszystko się stało. Nigdy nie wierzyłaś w przypadki, na pewno nie takie. Zawsze sądziłaś ,że wszystko co dzieje się w naszym życiu ma jakiś głęboko ukryty sens i przekaz. Tak i teraz, wierzysz ,że ten wypadek jest ukrytą lekcją życia dla ciebie, choć jeszcze nie odkryłaś jaką.
Przechadzasz się po dobrze znanym ci domu, po dobrze znanych ci zakątkach Katowic. Choć znasz doskonale te wszystkie miejsca dziwnie się tu czujesz. Czujesz jakbyś nie była tu co najmniej kilka lat. Czujesz jakby czas dla ciebie się zatrzymał, a wszystko dookoła pognało w zastraszająco szybkim tempie. Choć defacto tak było. Bo mijasz te same twarze choć inne. Spotykasz masę znajomych osób ,które tylko zewnętrznie są sobą. Zadają ci masę pytań o twoje życie, a ty nie potrafisz na nie odpowiedzieć. Zazwyczaj po prostu łżesz ,że wszystko w porządku. A w twoim życiu nic w zupełności nie jest w porządku. Nie dajesz sobie z tym wszystkim rady. Płaczesz z bezsilności. Krzyczysz z bezsilności. Nienawidzisz siebie za tą bezsilność z którą nie potrafisz nic zrobić. Czujesz jakbyś ktoś zakpił sobie z ciebie i twojego życia. Ten ktoś zniszczył całe twoje życie. Wymazał z niego najważniejsze momenty pozostawiając jedynie błahe wspomnienia. Wiele oddałabyś by pamiętać ostatnie cztery lata, zamiast okropnych czasów studenckich czy licealnych. Wiele oddałabyś by po prostu pamiętać. Właściwie, oddałabyś wszystko. Jeszcze chyba nigdy nie pragnęłaś niczego bardziej jak tego by pamiętać, chociaż jego.
 -Tu jesteś.-rzuca filigranowy blondynka siadając tuż obok- Błagam cię, czy ty musisz się dalej tym zadręczać?
 -A co mam robić?-pytasz tłumiąc łzy
 -Może ten wypadek to jest po prostu druga szansa dla ciebie?
 -Szansa?-prychnęłaś
 -Może dostajesz szansę na to by przeżyć swoje życie inaczej.
 -Nie chcę inaczej. Chcę żyć tak jak kiedyś.-odpierasz
 -Nie wiem czy byś chciała.-dodała z ironią
 -Co masz na myśli?-marszczysz brwi i spoglądasz na blondynkę
 -To ,że znowu byśmy straciły kontakt. Znowu weszłabyś do tej samej rzeki i znowu nie byłabyś szczęśliwa.
 -Słyszałam co innego.-mówisz
 -To chyba źle słyszałaś.-ironizuje- Zastanów się czy aby na pewno chcesz znów pakować się w to wszystko. Znów stracić rodzinę.
 -Jak to stracić?
 -To on ci nie powiedział?-zaśmiała się dość ironicznie- No dalej, spytaj go.
Faktycznie miałaś nieodparte wrażenie ,że o czymś ci nie mówił, z resztą nie tylko on. Miałaś wrażenie ,że wszyscy nie mówią ci do końca wszystkiego chcąc przekonać do siebie. Nie wiedziałaś już co myśleć. Nie wiedziałaś co robić. Magda dostarczyła ci zupełnie sprzecznych wiadomości w stosunku do tych ,które usłyszałaś w Rzeszowie. Teraz w zupełności byłaś zdezorientowana. Miałaś ochotę po prostu niczym małe dziecko usiąść i się rozpłakać i przeczekać to wszystko. Choć wszyscy obiecywali pomóc ci w odzyskaniu wspomnień tak naprawdę jeszcze bardziej to wszystko utrudniali. Nie wiedziałaś komu wierzyć. Czy wierzyć  rodzicom i Magdzie, czy Grześkowi i Gabi. Wiedziałaś ,że rodzina nie okłamałaby cię, ale wiesz również ,że nie zrobiłaby tego najlepsza przyjaciółka. W tej chwili masz po prostu dość wszystkiego i wszystkich. Czujesz ,że coś ci ucieka, a życie mija jak pejzaż za oknem pędzącego samochodu. Wszystko co się dzieje jest jakby poza tobą, za szklaną ścianą. W głowie kumulują się miliony myśli, uczuć, marzeń. Masz dość tej monotonii, masz dość tego jak wszyscy skaczą wokół ciebie traktując jak jakiś specjalny przypadek. Chcesz zacząć żyć. Chcesz zacząć żyć w pełni i czerpać z niego jak najwięcej. Chcesz, ale się boisz. Boisz się bo nie wiesz czy to życie ,którego nie pamiętasz było życiem z którego byłabyś zadowolona. W twoim życiu zaczął dominować strach. Stał się nieodłączną częścią każdego dnia. Co dzień, budzisz się ze strachem ,że już nigdy sobie nie przypomnisz. Budzisz się i po prostu boisz się co przyniesie nowy dzień. Kiedyś nie mogłaś się doczekać każdego kolejnego dnia, a dziś? Dziś jesteś zagubioną we własnym życiu dwudziestopięciolatką bojącą się każdego kolejnego wschodu i zachodu słońca. W porównaniu z sobą jaką byłaś kilka lat temu stałaś się diametralnie inną osobą. Z pewnej siebie i wiedzącej czego chce kobiet stałaś się zgubioną i cichą Alą nie potrafiącą okazywać większych emocji. Stałaś się osobą jaką stać się nie chciałaś. Stałaś się cieniem samej siebie. Jakąś śmieszną wersją Ali. Mimo wszystko wiesz ,że nie możesz zacząć ignorować tych ,którzy cię kochają i pragną ci pomóc. Bo pewnego dnia możesz sobie zdać sprawę ,że podczas łapania gwiazd jakimi są wspomnienia stracisz księżyc jakim jest to co kochasz.
Powoli zaczyna przerażać cię fakt ,że każde okazywanie mniejszych emocji przychodzi ci z tak ogromną trudnością, nawet względem osób ,które pamiętasz doskonale i jesteś pewna relacji z nimi. Czujesz się poniekąd przez nich osaczona i przytłoczona tym wszystkim co dzieje się dookoła. Każdy sugeruje ci według siebie najlepsze rozwiązanie nie do końca zważając czy jest to dobre rozwiązanie dla ciebie. Miałaś nieodpartą ochotę wyjechać w cholerę daleko i zacząć żyć po swojemu. Jednak wiesz ,że nie powinnaś. Obiecałaś sobie ,że będziesz próbować do upadłego i słowa musisz dotrzymać.
 -Słoneczko nie zamartwiaj się już tak.-powiedziała ciepło mama siadając obok ciebie i okrywając cię kocem.
 -Nie potrafię.-odpowiadasz
 -Teraz możesz przeżyć wszystko na nowo. Znaleźć ciekawszą pracę, nową miłość, miejsce zamieszkania. Właśnie nadszedł czas na zmiany.
 -Mówisz jakbyś wcale nie chciała mi pomóc. Ja nie chcę do cholery nic zmieniać! Chcę żyć jak wcześniej.-uniosłaś się
 -Ala, dziecko. Nic nie dzieje się bez powodu. Po prostu dostałaś szansę o jakiej marzą inni ludzie.
 -Ja szczerze kurwa dziękuję za taką szansę.-burczysz
 -Wyrażaj się.-gani cię natychmiastowo- Nie dramatyzuj. Masz tutaj znajomych, nawet Tomek dalej tu mieszka i w dodatku chyba jest wolny.-puszcza ci oczko. Patrzysz na nią z niedowierzaniem w to co właśnie powiedziała i niemal natychmiast podrywasz się z miejsca i wręcz biegiem opuszczasz się jej towarzystwo i kierujesz się w bliżej nieznanym kierunku. Po prostu przed siebie. Twoje oczy zachodziły od płaczu, ale nie zamierzałaś ich kryć. Zalana łzami siedziałaś w parku z którym wiązało się kilka fajnych wspomnień, tych które pamiętałaś. Z kolanami przyciągniętymi do brody siedziałaś szlochając jak małe dziecko. Byłaś bezradna. Zupełnie. I do tego choć otaczała cię masa osób czułaś się okrutnie samotna.

♫

Codziennie wracasz struty do cholernie pustego domu. Jesteś ostatnimi dniami zupełnie nie do życia. Nie uśmiechasz się już jak kiedyś. Nie widzisz powodu. Twój powód do szczęścia jest teraz daleko. Co wieczór siedząc z butelką piwa w ręku zastanawiasz się czy jeszcze kiedykolwiek ją zobaczysz. Czy jeszcze kiedykolwiek ujrzysz jej cudowny uśmiech, który tak uwielbiasz, czy zobaczysz ten charakterystyczny błysk w jej oku, czy jeszcze kiedykolwiek będzie jak dawniej. Przechadzając cię po pustym domu wszędzie ją widzisz. Szwendając się po mieście w różnorakich celach wszędzie widzisz jej twarz oczyma wyobraźni. Chociaż doskonale wiesz ,że to nie jest ta sama Ala okrutnie za nią tęsknisz. Bywają takie dni kiedy wręcz z jej powodu szalejesz. Nie potrafisz bez niej żyć. Twoje życie z jej udziałem było niewyobrażalnym cudem, dawało cię ogrom szczęścia. Gdy zniknęła, stało się szare i straciło wszelakie barwy. Przytłacza cię monotonia w której powoli zaczynasz funkcjonować. Niezliczoną ilość razy marzyłeś ,że wrócisz do domu ,a ona będzie na ciebie czekać. Marzyłeś ,że zadzwoni, napisze, po prostu da jakikolwiek znak. Tymczasem odkąd wyjechała nie masz pojęcia co się z nią dzieje. Nie zadzwonisz przecież do swoich jakże uszczypliwych teściów ,którzy nie przepadają za tobą z pytaniem co u niej. Doskonale wiesz jaką odpowiedź byś uzyskał. Zapewne kazali by ci ją zostawić w spokoju bo i tak wystarczająco zmarnowałeś jej życie, a raczej kazała. O tyle z jej ojcem żyłeś w całkiem przyzwoitych relacjach tak z jej matką nie potrafiłeś rozmawiać. Tak naprawdę nigdy cię nie lubiła i nie polubi. W zasadzie z wzajemnością. Po pierwszym spotkaniu z nią zastanawiałeś się jakim cudem tak cudowna kobieta ma tak okropną matkę. Jednak po trochu rozumiałeś jej niechęć wobec siebie. Wiedziałeś ,że ona wolałaby aby jej ukochana córka wyszła za co najmniej doktora prawa, a nie jakiegoś tak siatkarzynę studiującego na AWFie. Sam byłeś szczerze zdumiony pewnymi decyzjami Ali. Nie obchodziło jej kim jesteś, ani ilo-cyfrową liczbę masz na koncie. Ją obchodziło tylko uczucie jakim cię darzyła i nic innego. Bywało ,że potrafiła wygarnąć własnej matce. Bywało ,że nie odzywały się po pół roku, a ty źle się z tym czułeś. Doskonale zdawałeś sobie sprawę z tego ,że to poniekąd przez ciebie twoja żona przestała utrzymywać kontakty z własną matką. Wiedziałeś też jakim autorytetem była kiedyś dla niej matka i nie chciałeś tego teraz psuć wyjawiając jej prawdy. Nie chciałeś by znów niszczyła ten kontakt, jednak czułeś ,że musi się o tym dowiedzieć. Nie czułeś się dobrze z tym ,że to poniekąd zatajałeś przed nią co skutecznie wykorzystywała jej matka próbując ją zniechęcić do ciebie. Bałeś się ,że niestety jej się to uda. Bałeś się ,że ją stracisz i nie będziesz mógł na to nic poradzić. Z letargu wyrwało cię pukanie do drzwi. Niechętnie podnosisz się z kanapy i wędrujesz ku drzwiom. Twoim oczom ukazuje się dobrze znana blondynka. Gestem ręki zapraszasz ją do środka. 

 -Musimy pogadać i to na poważnie.-rzuca usadawiając się przy stole. Siadasz naprzeciw niej i kiwasz głową na zgodę. -Wytłumacz mi dlaczego dałeś jej wyjechać?

 -Nie mogłem nic zrobić. Jej matka przyjechała tutaj jak byłem na treningu. Jedyne co zastałem jak wróciłem to list.

 -Grzesiek, naprawdę chcesz pozwolić na to by ta kobieta zabrała ci Alę? Naprawdę chcesz na to pozwolić? Doskonale wiesz ,że ona nie cofnie się przed niczym.

 -A co mam zrobić? Nie pamięta mnie. Boi się mnie.-odpierasz wbijając wzrok w blat stołu

 -Kochasz ją?-pyta

 -Jak nikogo innego.-odpowiadasz niemal natychmiast

 -To do cholery zrób coś! Jedź tam, porozmawiaj z nią. Przecież nie może odpuścić, nie teraz gdy tak długo walczyliście o tą miłość. Błagam cię..-urwała, a jej oczy zaszkliły się

 -Gabi, ale powiedz mi co ja mam zrobić? On mi nie ufa, ja też nie wierzyłbym nieznajomemu gościowi mówiącemu mi ,że jest moim mężem.

 -Czy wy faceci wszyscy musicie tak łatwo odpuszczać? I co, odpuścisz teraz i do końca życia będziesz umierał z tęsknoty? Tego chcesz?-zasypała cię masą pytań po czym po prostu wstała i za chwilę wyszła. Zostawiła cię w stanie zupełnego osłupienia. Dlaczego dopiero teraz ktoś musiał przemówić ci do rozsądku? Spoglądasz na zegarek, który wskazuje godzinę piętnastą z minutami. Nie możesz usiedzieć spokojnie na miejscu. Za chwilę zrywasz się z miejsca. Wrzucasz do torby pierwsze lepsze ubrania i za chwilę pośpiesznie zamykasz drzwi i wsiadasz do samochodu. Obiecałeś jej ,że nie pozwolisz jej odejść. Obiecałeś i zamierzasz dotrzymać słowa. Nie zważasz na wszelakie przepisy i ograniczenia, gnasz ponad sto sześćdziesiąt na godzinę w kierunku swojego rodzinnego miasta. Masz tylko nadzieję ,że nie stało się to czego się najbardziej obawiasz. Masz nadzieję ,że jeszcze masz dla kogo tam jechać.

 *

Nie wiesz ile dokładnie już tu siedzisz, jednak nie masz ochoty wracać do domu. Dalej siedzisz skulona na parkowej ławce zalewając się łzami. Przechodzi obok ciebie setka osób, a nikt nie reaguje. Z resztą nie oczekujesz tego od siebie bo zapewne skarciłabyś taką osobę ,że śmie ingerować w twoje sprawy. Po prostu potrzebujesz pobyć sama ze sobą. Pobić się sama ze swoimi myślami. Bo ostatnimi czasy już nie wiesz komu wierzyć. Czujesz się jakbyś stała na rozstaju dróg i której drogi byś nie wybrała to ktoś będzie miał ci za złe. Chciałabyś mieć w kimś oparcie, chciałabyś mieć komu wypłakać się w ramię tymczasem nie możesz nawet nikomu zaufać. Nie wiesz już co masz myśleć. Może to matka ma rację z tym ,że to szansa na nowe życie? A może to brunet ma rację? Nie potrafisz przychylić się do żadnej opcji. Po prostu. Nie ufasz już ani własnej rodzinie ,która karmi cię sprzecznymi informacjami, ani brunetowi bo ukrył pewien istotny fakt przed tobą. Minęło już trochę czasu, a twojego życia dalej nie można nazwać życiem. Dalej wegetujesz, dalej życie przechodzi obok ciebie. Dalej stoisz w miejscu i nie potrafisz ruszyć do przodu. Zamiast tego czujesz jakbyś cofała się w tył. Życie ucieka ci przez palce. Osoby w twoim wieku mają już za sobą studia, spotkanie tej jedynej osoby, małżeństwo, dzieci, dostanie życie. A ty? Możliwe ,że takie miałaś. Możliwe ,że byłaś strasznie szczęśliwa. Możliwe ,że tak było, jednak nie jesteś tego w stu procentach pewna. Niczego w tym cholernym życiu nie jesteś pewna. Niepewność w twoim przypadku jest już codziennością. Co dzień spoglądasz w lustro i widzisz siebie. Ale czy aby na pewno siebie którą znasz? Widzisz znajomą twarz choć inną. Ostatnimi czasy wyglądasz jak siedem nieszczęść. Masz podkrążone i opuchnięte od płaczu oczy, bladą twarz, a w twoich oczach nie ma nic. Nie maluje się w nich żadne uczucie, żadna troska. Nic zupełnie. Jest to spojrzenie bez zupełnego wyrazu. Przeraża cię to jaką osobą powoli się stajesz. Stajesz się nieczuła, zamknięta w swoim świecie, a do tego nie potrafisz już nawet spokojnie porozmawiać z własną matką bez wybuchu gniewu. Stajesz jakimś bliżej nieznanym ci potworem. Nie chcesz tego, ale po prostu nie kontrolujesz pewnych swoich zachowań. Nie potrafisz już inaczej. Nie potrafisz sobie z tym wszystkim co zwaliło się na twoją głowę poradzić.
Dopiero po paru godzinach podnosisz się z ławki. Zdążyło się już porządnie ściemnić. Wracasz powoli w kierunku domu. Ledwo przekraczasz próg domu, a matka rzuca ci się na szyję. Mówi coś  kompletnym amoku. Nie do końca rozumiesz co mówi. Jednak przeprasza cię za to ,że cię zdenerwowała, przeprasza za jakieś bezsensowne rzeczy. Wysłuchujesz jej wykładu na temat swojego jakże nieodpowiedniego zachowania po czym znikasz w swoim pokoju nie mając ochoty na rozmowy z resztą rodziny. Nie mogąc znaleźć sobie miejsca w pokoju, przewracając się z boku na bok na łóżku schodzisz na ganek i z kubkiem herbaty siadasz na krześle. Delektujesz się chwilą spokoju bo rodzice opuścili wasze rodzinne gniazdko i udali się w bliżej nieznanym ci celu.
 -Ala, ktoś do ciebie.-słyszysz szorstki głos swojej siostry i odwracasz się w owym kierunku. Nie ukrywasz swego zdumienia widokiem tejże osoby. Jednak gdzieś w głębi duszy czekałaś na jego wizytę. Wiedziałaś ,że twój list nie pozwoli mu o tobie zapomnieć. Właściwie nie wiesz dlaczego go napisałaś. Coś podświadomie ci kazało. Czyży to było to głęboko uśpione uczucie? Nie wiesz tego, jednak nie dowiesz się gdy po raz kolejny stchórzysz. Nie dowiesz się gdy nie spróbujesz. I choćby strach brał górę to wiesz ,że musisz próbować. Jesteś niemalże pewna ,że tamta Ala nie pozwoliłaby na to byś się poddała. Jesteś pewna ,że kazałby ci walczyć choć nie do końca znasz stawkę. Czujesz się jak marionetką w teatrze życia. Ten z góry pociąga za sznurki, to on wie co cię czeka, to on sprawił ,że teraz nie wiesz kim jesteś, to on decyduje o wszystkim. To on pociąga za sznurki, to on kieruje wszelakimi decyzjami w naszym życiu. I to on wie kiedy to przedstawienie się zakończy i pora będzie zejść ze sceny. A jeśli już zejść, to tylko niepokonanym. Niepokonanym i z poczuciem ,że zrobiło się wszystko aby przeżyć jak najlepiej swoje życie choć czasem główny reżyser rzucał niewyobrażalne kłody pod nogi. Nie robi on tego bez powodu, pragnie byśmy byli jak najlepszymi aktorami w jego teatrze. W teatrze ,którego koniec może nastąpić równie niespodziewanie co przeszkody i najważniejsze sceny życiowe do odegrania...

_____________________________________________________________

Mamy czwóreczkę, przepraszam ,że tak długo, ale szkoła nie daje żyć. Odniosę się do pewnego komentarza pod poprzednim postem. Nie czytam opowieści szanownej Vesper, nie mam zielonego pojęcia o czym jest. Po drugie, wspominałam iż swoją inspirację poniekąd czerpię z książki, a do tych każdy ma dostęp. Po trzecie, powstało już masę takich opowiadań, więc chyba trudno by choć jeden element się nie powtarzał. Dziękuję Wam za wszelakie reakcje w tej sprawie, to naprawdę budujące. 

W tym rozdziale może więcej dialogów niż do tego przyzwyczaiłam jednak mam nadzieję ,że nie zepsuje to niczego w nim. Jak zwykle dużo przemyśleń i rozważań bohaterów.  A tego założę się nie ma u pani powyżej. 

Poniekąd odkryłam pewne sekrety, chociażby niechęć matki Ali wobec Grześka, takową podejrzewałyście i brawo. A także odkryłam czubek góry lodowej, jakim jest tajemniczy konflikt Ali z matką. Czego on dokładnie dotyczył? Co go spowodowało i jakie miał skutki? O tym, niebawem.

Muszę przyznać ,że ten rozdział nie wyszedł tak jakbym tego chciała, więc przepraszam :<

Ściskam, wingspiker.

PS. Po 28 czerwca zapraszam TU, na razie tylko bohaterowie.